Vandaag is mijn laatste werkdag van dit jaar. Die laatste werkdag is altijd een beetje vreemd, maar dit jaar net iets vreemder dan anders. Ik heb al een tijdje een laptop en ik heb al een klein beetje mobiel gewerkt, maar vandaag wil ik definitief mijn bureau leegruimen om volgend jaar echt zonder vaste werkplek te gaan beginnen.
Vind ik dat jammer? Ik weet het eigenlijk niet. Ik zal mijn bureau of werkplek op zich niet missen: ik heb al op zoveel verschillende plekken in het gebouw gezeten, dat de ene kamer voor mij net zo goed is als de andere. Maar wat ik wel heel erg zal missen, is mijn "afdeling". De vaste groep mensen die ik 's ochtends goedemorgen wens, met wie ik in de loop van de dag een praatje maak, van wie ik weet wat ze voor plannen hadden voor het weekend, zodat ik daar op maandag nog eens naar kan vragen, en die bij mij ook vragen hoe het concert geweest is of hoe het met een ziek familielid gaat, omdat ze weten dat dat mij bezig hield.
Vorige week hadden we een kerstfeestje met de afdeling en een collega heeft toen een foto op Facebook gezet. Zonder erover na te denken, zette ik er een reactie onder: "Leuk, de hele 'familie' aan tafel!". Eigenlijk zegt dat alles: het is een soort familie. Je bent het misschien niet altijd met elkaar eens, maar er is een band. Je maakt grapjes met elkaar, deelt met elkaar moeilijke momenten, steunt elkaar als dat nodig is en viert feestelijke momenten. Het voelt nu een beetje alsof de familie uit elkaar valt: de een emigreert naar Australie en de ander naar Canada. Er gaat iemand in Spanje wonen, en een ander vertrekt naar Groningen. Natuurlijk: met moderne communicatiemiddelen kun je makkelijk met elkaar in contact blijven, maar dat is toch niet hetzelfde als iedere maandag horen hoe het weekend was of tussen de bedrijven door horen hoe het met ieders kinderen, hobbies, gezondheid, familie en vrienden is. En wie vertelt je nog dat je nu eerst even moet gaan zitten en ademhalen voordat je weer verder rent?
Mijn grote angst is, dat het heel eenzaam wordt om mobiel te werken. Ik zal best iedere dag een plekje kunnen vinden, maar ik ben nogal verlegen, dus als ik mensen niet ken, begin ik niet snel een praatje. Zal ik de hele dag niemand spreken? Zal ik uiteindelijk maar thuis gaan werken, omdat het op de een of andere manier minder eenzaam voelt om alleen te zijn dan om in je eentje te zitten tussen anderen waar je geen contact mee hebt?
Natuurlijk hoop ik dat het niet zo zal gaan. Ik hoop dat ik gewoon weer een nieuwe werkroutine opbouw en daar helemaal gelukkig mee zal zijn. De voordelen van mobiel werken zie ik ook zeker: niet vast zitten aan een plek, maar steeds een werkplek opzoeken die past bij je stemming of bij het werk waar je op dat moment mee bezig bent. En je kunt natuurlijk collega's opzoeken als dat voor een klus handig is, en dan samen ergens aan werken. En ik begrijp ook wel dat ik met collega's afspraken kan maken om te gaan lunchen of bij te kletsen onder een kop koffie. Alleen: nu hoef ik geen afspraken te maken...
Vandaag ben ik een beetje nostalgisch. Komt door de tijd van het jaar, denk ik. Volgend jaar ga ik vol goede moed beginnen, want ik weet wel, dat het beter bij mij past om ergens maar in te springen dan er van tevoren teveel over na te denken. En als het in het begin soms misschien wat tegenvalt, heb ik voorlopig nog een vangnet: omdat de meeste van mijn collega's nog niet meteen mobiel gaan werken, kan ik altijd nog flexibel aan een leeg bureau op mijn oude, vertrouwde afdeling gaan zitten :) Ik ga er nu maar niet teveel over nadenken, en zie volgend jaar wel hoe het loopt. Eigenlijk weet ik wel zeker dat het allemaal anders word dan ik nu voor me zie, maar dat het uiteindelijk allemaal went en goed komt.
