Einde van het jaar

Vandaag is mijn laatste werkdag van dit jaar. Die laatste werkdag is altijd een beetje vreemd, maar dit jaar net iets vreemder dan anders. Ik heb al een tijdje een laptop en ik heb al een klein beetje mobiel gewerkt, maar vandaag wil ik definitief mijn bureau leegruimen om volgend jaar echt zonder vaste werkplek te gaan beginnen.
Vind ik dat jammer? Ik weet het eigenlijk niet. Ik zal mijn bureau of werkplek op zich niet missen: ik heb al op zoveel verschillende plekken in het gebouw gezeten, dat de ene kamer voor mij net zo goed is als de andere. Maar wat ik wel heel erg zal missen, is mijn "afdeling". De vaste groep mensen die ik 's ochtends goedemorgen wens, met wie ik in de loop van de dag een praatje maak, van wie ik weet wat ze voor plannen hadden voor het weekend, zodat ik daar op maandag nog eens naar kan vragen, en die bij mij ook vragen hoe het concert geweest is of hoe het met een ziek familielid gaat, omdat ze weten dat dat mij bezig hield.
Vorige week hadden we een kerstfeestje met de afdeling en een collega heeft toen een foto op Facebook gezet. Zonder erover na te denken, zette ik er een reactie onder: "Leuk, de hele 'familie' aan tafel!". Eigenlijk zegt dat alles: het is een soort familie. Je bent het misschien niet altijd met elkaar eens, maar er is een band. Je maakt grapjes met elkaar, deelt met elkaar moeilijke momenten, steunt elkaar als dat nodig is en viert feestelijke momenten. Het voelt nu een beetje alsof de familie uit elkaar valt: de een emigreert naar Australie en de ander naar Canada. Er gaat iemand in Spanje wonen, en een ander vertrekt naar Groningen. Natuurlijk: met moderne communicatiemiddelen kun je makkelijk met elkaar in contact blijven, maar dat is toch niet hetzelfde als iedere maandag horen hoe het weekend was of tussen de bedrijven door horen hoe het met ieders kinderen, hobbies, gezondheid, familie en vrienden is. En wie vertelt je nog dat je nu eerst even moet gaan zitten en ademhalen voordat je weer verder rent?
Mijn grote angst is, dat het heel eenzaam wordt om mobiel te werken. Ik zal best iedere dag een plekje kunnen vinden, maar ik ben nogal verlegen, dus als ik mensen niet ken, begin ik niet snel een praatje. Zal ik de hele dag niemand spreken? Zal ik uiteindelijk maar thuis gaan werken, omdat het op de een of andere manier minder eenzaam voelt om alleen te zijn dan om in je eentje te zitten tussen anderen waar je geen contact mee hebt?
Natuurlijk hoop ik dat het niet zo zal gaan. Ik hoop dat ik gewoon weer een nieuwe werkroutine opbouw en daar helemaal gelukkig mee zal zijn. De voordelen van mobiel werken zie ik ook zeker: niet vast zitten aan een plek, maar steeds een werkplek opzoeken die past bij je stemming of bij het werk waar je op dat moment mee bezig bent. En je kunt natuurlijk collega's opzoeken als dat voor een klus handig is, en dan samen ergens aan werken. En ik begrijp ook wel dat ik met collega's afspraken kan maken om te gaan lunchen of bij te kletsen onder een kop koffie. Alleen: nu hoef ik geen afspraken te maken...
Vandaag ben ik een beetje nostalgisch. Komt door de tijd van het jaar, denk ik. Volgend jaar ga ik vol goede moed beginnen, want ik weet wel, dat het beter bij mij past om ergens maar in te springen dan er van tevoren teveel over na te denken. En als het in het begin soms misschien wat tegenvalt, heb ik voorlopig nog een vangnet: omdat de meeste van mijn collega's nog niet meteen mobiel gaan werken, kan ik altijd nog flexibel aan een leeg bureau op mijn oude, vertrouwde afdeling gaan zitten :) Ik ga er nu maar niet teveel over nadenken, en zie volgend jaar wel hoe het loopt. Eigenlijk weet ik wel zeker dat het allemaal anders word dan ik nu voor me zie, maar dat het uiteindelijk allemaal went en goed komt.

Ik ga mobiel!

Het is een hele tijd geleden dat ik hier iets geschreven heb, maar ik had ook niet zoveel nieuws te melden rondom Het Nieuwe Werken. Af en toe thuiswerken is inmiddels gewoon geworden en collega's af en toe "spreken" via MSN ook. Ik ben er al helemaal aan gewend om mijn iPhone af en toe te gebruiken om mijn mail te lezen en beantwoorden of om via Google+ contact met cursisten van de cursus Data Intelligence op te nemen. Daarmee waren voor mij de grenzen van de nieuwe mogelijkheden wel bereikt, want ik zat nog altijd vast aan de PC op mijn bureau in de hoek van kamer 0.34 of aan de PC in mijn woonkamer thuis. Maar nu niet meer! Met ingang van vandaag ga ik mobiel. Mijn werk-PC is vervangen door een laptop en ik kan nu gaan zitten waar ik wil. Ik zit dit te schrijven op mijn nieuwe laptop, wat heel goed klinkt als ik er niet bij vertel dat die laptop op mijn vertrouwde bureau in de hoek van kamer 0.34 staat. Tja...
Het zal allemaal beslist even wennen zijn, maar ik ben vast van plan om dingen uit te gaan proberen en op den duur mijn vaste werkplek helemaal vaarwel te zeggen. Maar vandaag nog niet!

Nationale Uitrustweek

Tegelijk met de week van Het Nieuwe Werken is het deze week ook Nationale Uitrustweek. Grappige combinatie, en lang niet zo tegenstrijdig zijn als je zou denken. Bij allebei gaat het namelijk om balans.

De Nationale Uitrustweek is geen hele week nietsdoen, maar het is een week waarin je aangemoedigd wordt om dingen doet die eigenlijk altijd verstandig zouden zijn : 8 uur slapen per nacht, tenminste 30 minuten bewegen per dag, tenminste 15 minuten buiten zijn per dag (mag tegelijk met het bewegen ), en ook nog tenminste twee keer een korte pauze van tien minuten nemen. Dat klinkt allemaal heel haalbaar en laat nog voldoende tijd om gewoon je werk doen. Waarschijnlijk gaat dat zelfs een stuk beter dan wanneer je te weinig slaapt, niet beweegt en nauwelijks buiten komt!

Eigenlijk zorgt de Nationale Uitrustweek er dus voor, dat je je werk beter kunt doen en je daarbij ook nog lekkerder voelt. Precies wat Het Nieuwe Werken ook probeert te bereiken!

Is (af en toe) thuiswerken toch iets voor mij?

Ik had eigenlijk altijd het idee dat thuiswerken niets voor mij was. Ik houd werk en privé altijd strikt gescheiden en was erg bang dat die scheiding zou verdwijnen en ik daar last van zou hebben. Nu heb ik twee keer een dag thuis gewerkt, en ik moet het toegeven: het is me uitstekend bevallen.

De eerste thuiswerkdag was nog wat onwennig. Ik was vrij veel tijd kwijt aan het installeren en leren gebruiken van Citrix en het voelde een beetje als "spijbelen". De tweede thuiswerkdag was vanaf het begin al heel anders: alles was al geïnstalleerd en ik kon zo beginnen. Ik zat om 8.30 achter mijn laptop en had mijn eerste mailtje al om 8.41 verstuurd. Mijn werkdag was ongemerkt al begonnen voor ik er erg in had!

Het idee om een dag thuis te werken was dinsdagmiddag bij me opgekomen. Ik had twee grote klussen liggen waar ik nogal tegenaan zat te hikken en ik merkte maandag en dinsdag dat ik "op kantoor" heel gemakkelijk andere (op zich ook best nuttige) dingen kon vinden om mijn tijd mee te vullen. Typisch uitstelgedrag, dus. Dinsdagmiddag waren vrijwel al mijn collega's naar een themabijeenkomst, dus ik had heel geconcentreerd door kunnen werken, maar op de één of andere manier schoot ik niet op. Toen bedacht ik dat een dag thuiswerken misschien een oplossing zou kunnen zijn. En dat heeft nog gewerkt ook!

Ik heb nu eindelijk de Excel-lijst met databases die ik gekregen had, vergeleken met de databases die op onze website aangeboden worden en een volledig overzicht gemaakt. Bovendien heb ik een paar formulieren voor de nieuwe website uitgewerkt om in Typo3 uitgevoerd te worden. Allebei nogal droge kost, maar het moest wel een keer gebeuren! En thuis bleek ik eindelijk in staat om er achter elkaar aan door te werken. De databases hebben me alles bij elkaar de hele dag gekost en omdat ik toen de smaak te pakken had, heb ik 's avonds de formulieren nog afgemaakt.

Ik probeer er nu achter te komen waar het verschil in zit. Het gaat niet zozeer om het "ongestoord" werken, want dinsdagmiddag was er niemand om me te storen en op woensdag heb ik tussendoor juist een paar keer per mail en Messenger contact gehad met collega's, en dat was geen enkel probleem. Het was zelfs leuk om tussendoor even iemand te "spreken". Het verschil zit hem volgens mij in mij zelf.

Maandag en (vooral) dinsdag was ik me er eigenlijk wel van bewust dat ik een paar klussen aan het uitstellen was, met als gevolg dat ik me ging ergeren, eerst aan mezelf en vervolgens aan mijn hele omgeving. Ergernis komt de productiviteit niet ten goede... Hoe het komt, weet ik niet, maar op woensdag lukte het me wel om bij de klus te blijven waar ik mee bezig was. Misschien ligt het eraan, dat je op kantoor hoe dan ook aan het werk bent, wat je ook doet, terwijl je thuis alleen aan het werk bent, als je daadwerkelijk werkt. Anders ben je gewoon thuis. Daardoor heb ik thuis niet alleen de neiging om langer door te werken, maar vooral ook om de werkuren intensiever te gebruiken. Geen idee of dit nu aan mij ligt of iets is wat anderen ook merken.

En de scheiding tussen werk en privé? Ik had gisteren aan het eind van de middag een erg voldaan gevoel over mijn werk en ben toen overgeschakeld naar privé om te gaan koken en eten. Maar mijn laptop stond nog aan en was in de buurt, en 's avonds ben ik toch nog "even" (bleek uiteindelijk 2 1/2 uur) aan de formulieren gaan werken. Dat voelde absoluut niet als een probleem, omdat het helemaal vrijwillig was: ik had er gewoon zin in. Het is met thuiswerken lastiger om op te houden met werken, omdat je niet de scheiding hebt van de reis naar huis (hoe kort ook...). Aan de andere kant: als je alleen "op kantoor" werkt, kun je ook weleens een hele avond zitten piekeren over iets wat nog gedaan moet worden. Dat is ook een manier om werk mee naar huis te nemen! Dan is het een stuk productiever om de klus maar gewoon aan te pakken en af te maken. Niet alleen slaap je daar beter van, maar bovendien hoef je het dan de volgende dag niet meer te doen! Ik denk alleen wel, dat het dan goed is om op een ander moment overdag eens wat tijd voor jezelf te nemen, om de balans in evenwicht te houden.

#16: Facebook

Hmm, vanavond bezig geweest met Facebook. Ik krijg echt heel sterk het gevoel dat dit niet voor mij bedoeld is. Je wordt erg in een keurslijf gedwongen, met eindeloze lijstjes met vragen waar je wel of niet iets invult en waarbij je dan ook weer aan moet geven wie het wel of niet mag zien. Na een tijdje wordt dat echt vervelend en ook nogal saai. Het lijkt ook heel erg gericht op scholieren/studenten. Bij netwerken moet je bijvoorbeeld aangeven bij welke "school" je hoort. Kleine kinderen doen dat soms ook: die vragen niet waar je werkt, maar waar je op school zit. Van kleine kinderen vind ik dat wel schattig...

Ik heb voorlopig nog geen "vrienden" (geldt alleen voor Facebook, gelukkig). Ik heb drie verzoeken verzonden, dus misschien word ik veel positiever als die geaccepteerd worden! Ik zag weinig bekenden op Facebook. Bij LinkedIn kwam ik vrijwel vanaf het begin bekenden tegen: collega's, oud-collega's van TU Delft Library, oud-collega's van mijn vorige baan, medestudenten uit Leiden en nog wat anderen. Hier kon ik met moeite drie bekenden vinden. Ik ga er nog wel een keer mee verder en misschien ga ik het leuke of nuttige er dan van inzien, maar voorlopig ben ik niet enthousiast.

Wie er niet is, werkt niet?

Ik denk dat er veel goeds in Het Nieuwe Werken zit: het gaat erom, dat je je werk goed doet, en niet waar of wanneer je dat doet. Dat klinkt (en is) heel logisch, maar in de praktijk zitten er nog wel wat haken en ogen aan. We zijn nu ongeveer een maand aan het experimenteren en ik begin nu eigenlijk pas een beetje te beseffen hoeveel het zal veranderen. De basishouding was altijd, dat iedereen min of meer iedere hele (werk)dag aanwezig was, en dat is nu niet meer het geval. Als mensen niet aanwezig waren, hadden ze vrij of waren ze ziek en kon je ze dus niet lastig vallen. Nu kunnen mensen heel goed afwezig zijn, maar toch aan het werk. Je moet het dan niet zien als "lastig vallen" als je ze belt, mailt of per msn oproept, maar als een manier om efficient te werken. Dat is nog even wennen!

Ik denk nog steeds, en hoor dat ook andere mensen zeggen: "Ik vraag het morgen wel even", als iemand er niet is. Dat is op zich nog niet zo erg, maar het wordt iets lastiger als mensen bij afwezigheid van één collega andere collega's op de afdeling gaan vragen of zij misschien kunnen helpen, alsof de afwezige collega niet aan het werk is en dus vervangen moet worden. Voor een keertje niet erg, maar het lijkt me niet de bedoeling...

Ik zag dat de Bibliotheekspecialisten al iets op het Binnenweb gezet hadden over onze pilot, maar het lijkt me een goed idee om de rest van de organisatie (en dan vooral de teams waar we veel mee te maken hebben) beter te informeren over onze pilot en over onze bereikbaarheid als we niet op onze "eigen plek" zitten.

Het Nieuwe Werken

Ik was eens wat willekeurig aan het ronddwalen op het internet en kwam een website tegen over het Nieuwe Werken. Eerst kwam ik bij deze column van Robin van Koppen aan, waarin een uitleg van het nieuwe werken gegeven wordt die mij erg aanspreekt:

"Het nieuwe werken is wat mij betreft kortweg te omschrijven als medewerkers in staat stellen zelf te bepalen hoe, waar, wanneer en met wie ze werken."

Daarna geeft hij in het kort aan wat de voordelen van het Nieuwe Werken zijn, maar ook wat de moeilijkheden kunnen zijn. Het wekt vertrouwen als iemand positief is, maar niet kritiekloos. Ik heb liever dat iemand ziet wat de problemen kunnen zijn en aangeeft wat daaraan gedaan zou kunnen worden dan dat iemand mij probeert wijs te maken dat er absoluut geen problemen kunnen zijn en dat Iedereen Altijd Dolgelukkig wordt van een nieuw idee. Misschien een karakterfout, maar als mensen zo absoluut zijn in hun beweringen, maakt dat mij erg ongerust.

Na de column ben ik nog eens verder gaan kijken op de rest van de website Werken 2.0: alles over Het Nieuwe Werken en zag o.a. dat het binnenkort (van 8 t/m 14 november) de Week van Het Nieuwe Werken is. Het lijkt me leuk om daar met onze pilot-groep iets mee te doen (hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik niet weet wat... "Gewoon" experimenteren doen we al, dus het zou iets extra's moeten zijn. Nog maar eens even over nadenken!

Het is heel goed mogelijk dat de website die ik vandaag gevonden heb, allang door collega's gevonden was en aan iedereen doorgegeven. Het lastige is, dat er nooit genoeg tijd lijkt te zijn om "gewoon maar wat te zitten lezen". Dit weekend was het voor het eerst in weken eindelijk weer eens heerlijk rustig en had ik dus tijd om wat rond te kijken. Op dit soort momenten denk ik altijd: "Dat zou ik toch vaker moeten doen!"